تو از اقليم عشق در موسم نيلوفران آمدى و در آن روز تمام پيچك‏ها و نيلوفرها به پيشوازت آمدند، آن روز خانه خديجه‏عليها السلام مملو از عطر ياس بود، روزى كه تو آمدى، بهار همه اشتياقش را به سبزى نگاهت هديه نمود. روزى كه تو آمدى، دريا خروش موج‏هايش را به مرواريد چشمانت‏بخشيد. روزى كه تو آمدى، زيباترين لايحه عشق «كوثر» تفسير شد.

يا زهراعليها السلام! تو از قبيله با سخاوتى، تو به رنگ نيلوفران و به رنگ صدف‏هاى بهشتى، تو به رنگ لبخند شب‏بو و ميخك‏هايى و زمزمه نام تو ترانه بازگشت پرستوهاى مهاجر است. نام تو زمزمه رود است و راز شكفتن اطلسى‏هاست; نام تو سرمشق خط خداست.

فاطمه جان‏عليها السلام! تو را سرزمين‏هاى داغدار مى‏شناسند. تو را نخلستان‏هاى سوخته مى‏شناسند. تو را شب‏هاى مدينه مى‏شناسند. تو را مناجات‏ها و نيايش‏هاى شبانه مى‏شناسند. آسمان شب به قنوت دست‏هاى تو به هنگام دعا آگاه است. تو دعا مى‏كردى و مهتاب آمين مى‏گفت.

يا زهراعليها السلام روزى كه تو رفتى ابرها بى‏قرار شدند و رودها مصمم و معتقدتر از هميشه به انتظار آمدن فرزندت، آيه‏هاى نيايش را زمزمه مى‏كنند. روزى كه تو رفتى، باران به ضيافت چشم‏هاى على آمد و آسمان چشمان على‏عليه السلام پرباران‏ترين ناحيه مدينه بود. روزى كه تو رفتى، همه ابرهاى عالم گره در گره ميل گريستن داشتند.

زهرا جان! روزى كه تو آمدى، بهار به كوچه‏هاى مدينه سرزد، اما روزى كه تو رفتى، مدينه به حال ابرى‏ترين روزهاى پاييز در آمد و سايه‏هاى شهر مدينه كنار ديوار به غريبى و عزلت نشستند.

زهراعليها السلام جان! روزى كه تو آمدى، تمامى پروانه‏هاى عالم زائر حريم چشمانت گشتند، اما روزى كه تو رفتى، همه دل‏هاى سوخته زائر ضريح گمشده‏ات شدند. روزى كه تو رفتى، كوهى از تنهايى و غريبى بر دوش على‏عليه السلام قرار گرفت. و على‏عليه السلام بعد از رفتن تو همرازى صبورتر از چاه نيافت و خورشيد بى‏قرار شرق و غرب شد.

يا زهراعليها السلام! تو مفهوم «لولاك لما خلقت الافلاك‏» هستى. روزى كه بر روى شانه‏هاى غربت تشييع مى‏شدى، دست‏هاى ما سعادت را بدرقه كردند.

هنوز هم فدك غوغا مى‏كند و اين صنم سال‏هاست‏به غريبى ايستاده است. هنوز هم عطر تسبيح ياس نافله سجاده‏هاى ماست. هنوز هم ردپاى اشك‏هاى تو بر روى ريگ‏هاى قبرستان احد سنگينى مى‏كند. هنوز هم بقيع، مزرعه غم و كشتزار اندوه است و خاكريز تربت تو بيستون قله عشق است. هر چند تربت تو غريب و پنهان است.

زهرا جان! قسم به شب‏هاى تبدار و سحرهاى با نشاط كه بقيع تو، برهان غربت‏حق است. چادر خاكى تو، صحيفه‏اى از تاريخ انسانيت است. وجود تو، راز آفرينش زن است. اى اذان و مناجات محض، اى بهشت پنهان و اى دومين كعبه سرپوشيده، هنوز هم خاطره نذر اقاقيا براى شفا گرفتن تو، نيايش باران است... .

"زهرا جان! اى نورى كه هرگز خاموش نمى‏شوى، بر ما بتاب كه بدون تو گل‏هاى سعادت از شكفتن مى‏هراسند. بر ما بتاب كه هنوز هم به بويى از باغستان‏هاى جمالت‏خرسنديم. "

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: